افراد مسن الان سختی های زیادی رو برای زندگی در شهری مثل تهران دارن، رد شدن از خیابون ها، وسایل حمل و نقل عمومی شلوغ که سوار شدن بهش شبیه یه مسابقه س، جوی آب های بزرگ، … . چه تغییراتی در سیستم زندگی شهری لازمه تا ادعا کنیم شهرمون برای افراد مسن هم جا داره؟
فاصله پله های اتوبوسهای داخل شهری کمتر بشه.
همچنین من یه بار شاهد این بودم که وقتی اتوبوسهای بی آر تی کنار ایستگاه رسیدن خانم مسنی به سختی سوار شد و نزدیک بود در شکاف بین اتوبوس و ایستگاه بیفته 
با این که این اتوبوسها پله ندارن اما این ایراد هم دیده میشه در اونها .
یکی دیگه عبور از خیابونهایی که سرعت ماشینها در اونها بالاست و چراغ راهنماهاشونم فاصله شون زیاده . عبور از عرض خیابون برای افراد مسن سخت هست در این خیابونها
اگه بشه تو سن و سال بالا هم رانندگی کنیم عالیه! کافیه استرس رانندگی کمی کمتر باشه و نظم خیابون ها بیشتر. یا شاید هم یه لاین اضافی برای افراد مسن چیز خوبی باشه 
داخل اتوبوسها یا متروها جایگاههای خاصی برای افراد معلول در نظر گرفته شه. بشه مدت زمان سبز بودن چراغ راهنمایی رو بشه تنظیم کرد. پلهای عابر پیاده هم که یا پله برقی ندارن یا پله برقیاشون خرابه
لاین برای دوچرخه سواری افراد مسن هم در نظر گرفته شه خوبه هم برای سلامتی هم برای کاهش الودگی هوا
یه سری صندلی بین راهی با فاصله های صد-دویست متر یه بار:
بازی های روی بورد (board games) در دسترس گوشه و کنار خیابون، یا حداقل جایگاه هایی برای راحت تر بازی کردن:
گروه های پیشاهنگی که کمکم میکنن بعضی جاها که سختمه راحت تر حرکت کنم:
توی بعضی کشورها ادمهایی هستند که به صورت داوطلبانه اخر هفته ها یه ساعتهایی میان ادمهای مسن رو می برند گردش و تفریح
بعد از کمی بیشتر فکر کردن: وقتی پیر شم دوست دارم تو یه ده باشم که تنها صداهایی که میاد صدای گاو و گوسفند و مرغ و خروسه! پله و یا بالا بلندی های زیادی نداره این ده، یا حداقل جاهای اساسیش نداره. الاغ هم دارم 
امروز یه اقایی ازم خواست قبضش رو از خودپرداز براش پرداخت کنم. مسن بود. گفت چشمم مانیتور رو نمی بینه . عینک هم جواب نمیده چون نور خورشید مستقیم میزد توی مانیتور دستگاه خودپرداز
من دوست دارم تو این سنین بتونم حس مفید بودن داشته باشم برای جامعه. تازگی ها باب شده که از سونامی پیری که در انتظارش نشستیم صحبت بشه. خب میشه واقعا با آموزش و آموختن به افراد میانسال جلوی خیلی از معضلات فرداها رو گرفت. آموزش کار با اینترنت تا در زمان ناتوانی مجبور نباشن برای پرداخت قبوض برن تو شهر یا مثلا راهکارهایی که از انزوا و تنهایی درشون بیاره و پلی هم بشه بین نسل قدیم و نسل جدید.
پله های کمتری توی شهر بود. ایستگاهایی برای کرایه ویلچرهای برقی
دسترسی راحت به فضاهای تفریحی شهر و پیاده روی در اونها تا هم از طبیعت لذت برده باشم و هم ورزشی کرده باشم و هم تفکر!!! مثل این آقای مهربون ۹۶ ساله المانی که برای اخر هفته به تنهایی اومده بود جنگل نوردی.
خانه های سالمندانی داشته باشیم که کمتر ازش بترسیم. به نیکی ازش یاد بشه و سالمندان رو به انزوا نبره و با خیال راحت و سربلندی اونجا زندگی و فعالیت کنن و با بدنه اجتماع در ارتباط باشن.
من دوست دارم شهربازی هیجان انگیز مخصوص پیرها تو شهری که زندگی میکنم وجود داشته باشه.
من دوست دارم روابط اجتماعی افراد مسن محدود به خانواده نباشه. مثل این مادربزرگ و پدربزرگهایی که چشمشون به در خشک میشه تا کسی بیاد سر بزنه. گروههای گردش و تفریحی باشه برای افراد مسن و بتونن با تجهیزات مناسب وضعیت جسمیشون حداقل ماهی دو بار رو گردش برن و با هم سن و سالاشون و حتی جوانها پیک نیک داشته باشن.
پرداخت قبوض و کارهای اینترنتی راحت تر باشه براشون (برامون).
دیگه اینکه دوست دارم وقتی پیر میشم کسی انتظار نداشته باشه به خودم رسیدگی نکنم و به ظاهرم و … اهمیت داده نشه، بلکه تیپ و وضعیت ظاهریم مثل جوونیم باشه و خوشحال باشم از بابت ظاهر خودم. شاید مراکز خرید لباسی که تخفیف بدن یا اینکه فرهنگی که اینو تشویق کنه که سالمندان باید آراسته باشن خوب باشه.
دوست دارم ارتباط پیرهای مجرد با دیگران برقرار بشه تا بتونن دوباره عاشق بشن و ازدواج کنن.
یه باغهایی که مسن ها رو در صورت داوطلب بودن ببرن توش و به درخت ها رسیدگی کنن به نظرم برای خیلی ها میتونه جالب باشه.
این پیشنهاد عالیه. کار برای طبیعت و در طبیعت، در صورتی که سنگین نباشه، هم برای جسم آدم خوبه و هم برای ذهن.
از سرگرمی های مورد علاقه پدربزرگم رسیدگی به باغچه ی خونه شون بود. و هر بار بعد از مدتی بهشون سر میزدیم بهمون گلدون شعمدونی میدادن. عاشق این بودن که تجربه های باغبونی شون رو برامون بگن.
یه لاین برای رانندگی ما مسن ها بذارند. چون جوونها طاقت سرعت کم ما ها رو ندارن اون موقع
مراکز اب درمانی بیشتری توی شهرم باشه. امروز توی استخری که رفته بودم یه بخش استخر مخصوص اب درمانی بود و خیلی شلوغ تر از بخش استخر شنا بود. جمعیت مسن زیادی بودن که خیلی ها با عصا و واکر اومده بودن. جوونها هم بودن به خاطر کمر درد یا زانو درد … یه مربی مهربونم داشت که حرکات اب درمانی رو اموزش میداد
کاش توی همه شهرها و استخرها از این مراکز بود
یه اهنگ شاد هم پخش می کردن خیلی موثر بود توی روحیه شون
