در تجربه هایی که داشتم به نظرم مشکلاتی که باعث میشه کمتر از دوچرخه استفاده کنیم یا حتی باعث عدم استفادمون از دوچرخه میشه اکثرا این مواردی که نام میبرم:
نبود مسیر اختصاصی و ایمن(این بزرگ ترین مشکل من در دوچرخه سواریه به طوری که باعث شده نتونم به عنوان یه وسیله نقلیه ازش استفاده کنم)
جای پارک مناسب و امن ای برای دوچرخه نداریم و اگر بخواهیم مثلا کاری انجام بدیم وقتی برگردیم ممکنه دیگه دوچرخمونو نبینیم!
این مورد خیلی مهم نیست ولی مثلا در هر مسافتی وقتی یک پمپ بنزین وجود داره لازمه برای دوچرخه هم در هر مسافتی مثلا یه مکان برای باد کردن چرخ ها وجود داشته باشه.
به نظرم این مورد هم خیلی مهمه که فرهنگسازی بشه استفاده از دوچرخه ؛مخصوصا برای استفاده خانوم ها !
مزیت های سفر با دوچرخه نسبت به وسایل نقلیه موتوری: کاهش حجم ترافیک،کاهش مصرف سوخت، کاهش اتلاف وقت، کاهش بروز بیماری های قلبی و تنفسی،.گذر از مسیرهای جذابتری که مثلا ماشین نمیتونه به آن ورود کنه.مثل پارک.هزینه ی کمتر( فقط خرید دوچرخه) نه به سوخت لازم داره نه به تعمیرات
ضعف سفر درون شهری با دوچرخه:ایمنی پایین تری نسبت به سفر با خودرو داره.در شب خیلی قابل رویت توسط راننده های اتومبیل نیست. فرهنگسازی در این زمینه کمه، چه از نظر نگاه ها و برخورداهای نه چندان مناسب به دوچرخه سواران خانم به خصوص در شهرهای کوچکتر و چه ندادن حق تقدم به دوچرخه. شیب مسیر. نبود یک خط ویژه پیوسته دوچرخه
مشکلات شخصی من در راه دوچرخه سواری:
بخاطر شیب زیاد مسیر،این سفر خسته کننده بود
عدم وجود یک مسیر پیوسته که بتونم بدون دغدغه وبدون وجود مانع با یک سرعت ثابت به مسیر خودم ادامه بدم
برای عبور از عرض خیابان باید از دوچرخه پیاده میشدم و با احتیاط عبور می کردم
هنگام گردش به چپ و راست رانندگان اجازه عبور نمی دادند
باید حواسم باشه مانتوم لای چرخ و گلگیر گیر نکنه و بعد پاره بشه:D
از بین این مشکلات برای من نبود یک مسیر پیوسته دوچرخه از همه مهم تر بود.که راهکار خیلی خاصی هم لازم نداره.گرفتن ماکزیمم 1.5 متر از عرض پیاده رو و سواره رو و تفکیک این مسیر ها از هم با مبلمان شهری
.داشتن یک مسیر مشخص حداقل چیزیه که یک دوچرخه سوار برای سفر ایمن در شهر بهش نیاز داره
تعیین مسیرهایی برای دوچرخه سواری در نزدیکی مراکز خرید بزرگ و پارکها و همچنین مسیرهایی که در طرح می باشند. تا دوچرخه سواران و افرادی که دارای وسایلی مانند اسکیت و اسکوتر و همچنین دوچرخه می باشند با آسودگی خاطر و به دور از خطر تصادف با خودرو تردد نمایند.
همچنین غیر از آلودگی هوا خیلی از بیماریها مانند چاقی به دلیل کم تحرکی و استفاده از خودرو و نشستن زیاد می باشد که می توان دید افراد را به استفاده از دوچرخه تشویق کرد.
تشویق دولت برای افرادی که برای مسیرهای نزدیک منزل از دوچرخه استفاده می کنند بصورت اضافه حقوق در شرکتهایشان … و یا استفاده از این وسیله توسط افراد شناخته شده مملکت مانند بازیگران و مدیران رده اول جامعه و تبلیغ آن از تلویزیون و روزنامه و سایتها جهت فرهنگ سازی که قطعاً تاثیرگذار خواهد بود .
البته دوچرخه فقط برای چندماه از سال قابل استفاده می باشد، با اینکه دوچرخه برای زمانها و مواردی گزینه خیلی خوبی است ولی معضلاتی برای استفاده دارد که نمی تواد از آن استفاده کرد زیرا در تابستان تایش خورشید و گرمای زیاد می تواند مشکل ساز باشد همچنین در پاییز و زمستان به دلیل سرما و بارش برف و باران قابل استفاده نمی باشد … و نیز زمانی که خانواده ها برای اینکه فرزندان خود را به مدرسه ببرند دوچرخه گزینه مناسبی نیست و همچنین برای خرید روزانه و حمل بار استفاده از نیروی ماهیچه ای مشکل می باشد .
پیشنهادم استفاده خودروهای کوچک 2 نفره الکتریکی برای پاسخ به این نیاز می باشد که با پیشنهادی که برای فرهنگ سازی در بالا برای دوچرخه داده شد استفاده کرد.
استفاده کننده های اصلی این وسیله الکتریکی :
خانواده های جوان:
خانواده های جوان بسیاری وجود دارند که به علت پائین بودن سرمایه زندگی در آغاز راه مشترک ، از خریدن اتومبیل معمولی ناتوان میباشند. از لزوم رفت و آمدهای مکرر، ضرورت وجود اتومبیل های ارزان محرز و مسلم است.
زنان:
هر چند زنان به بازار کار راه یافته اند ولی وسائل نقلیه شخصی را در دسترس ندارند چون به لحاظ ساختار اجتماعی در صورت داشتن اتومبیل خانوادگی، مرد خانواده از آن جهت رفت و آمدهای شغلی استفاده می کند. در اینجا توجه به این نکته مفید است که در صورت وجود اتومبیل کوچک و زیبا، زنان شاغل میل شدید به خرید آن خواهند داشت و علاوه بر پیمودن مسیر محل کار تا منزل می توانند راحتتر به مسائل خانه(مثل خرید روزانه) نیز برسند.
جوانان:
در آغاز زندگی اجتماعی و قبل از تاهل، جوانان با کسب درآمدهای شغلی دست به عملهای گوناگونی می زنند از جمله به دلیل نبود اتومبیل ، اکثراً رو به سوی موتور سیکلت آورده و با روحیه جوانی و حادثه جوئی و باعث ضایعه جسمی و مالی و همچنین مزاحمت ها برای دیگر افراد جامعه می گردند. در صورت وجود اتومبیل ارزان با تشویق و ترغیب جوانان به استفاده از آن می توان ترافیک آرام تر و همچنین محیطی سالم تر را بوجود آورد. در نتیجه وسیله ای باید طراحی گردد که با هویت و کارکرد این هویت هماهنگ باشد.
سوال
چطوری میتونیم بفهمیم که کیا دارن استفاده میکنن از دوچرخه که شامل طرح های تشویقیشون کنیم؟
یه جواب میتونه این باشه که از نوعی جی پی اس استفاده کنیم روی دوچرخه ها
اما خب این یه مشکل داره و اونم بحث ترک کردن مسیره و خیلیا راحت نیستن که کسی بتونه دسترسی داشته باشه به این که کجاها میرن!
تجربه دوچرخه سواری من به دوران پیش دانشگاهی بر می گردد، که بنده فاصله بین خانه تا فرهنگسرا را با دوچرخه طی می کردم. در حال حاضر تمام رفت امد های من به نوعی با مترو و بی ار تی شده است. اما در خصوص نقاط قوت دوچرخه سواری می توان گفت که
دوچرخه سواری خود ورزش است و به سلامتی کمک می کند . هزینه رفت آمد برای شخص ندارد. هزینه نگهداری آن پایین است. قدرت مانور در زمان شلوغی و ترافیک دارد.
اما به هر حال چالش هایی برای آن مطرح است به طور مثال امکان استفاده برای همه وجود ندارد. به طور مثال کهنسالان و کودکان، نوع و مدل دوچرخه بسیار پر اهمیت می باشد . به طور مثال دوچرخه من وزن زیادی دارد و انرژی زیادی از من می گیرد .
در اتوبان ها بعضی خیابان های اصلی امکان استفاده از آن وجود ندارد. زیرا برای آن لاین اختصاصی تعبیه نشده است و خطرات جانی دارد.
دوچرخه سواری برای مسیر های محدود مفید است. به طور مثال از شرق تا غرب تهران مسافت زیادی است و اگر کسی این مسیر را بپیماید انرژی زیادی از او مصرف می شود .
بسیاری از خانم ها به دلیل حیا و یا هر چیزی که اسمش است ، حاضر به استفاده از این وسیله نمی باشند .
استفاده در روزهای بسیار گرم و بسیار سرد ، مشکل آفرین است.
راکب دوچرخه با کت شلوار نمی تواند دوچرخه سازی کند ، لازم است در ادارات یا سازمان ها رختکن تعبیه شود تا راکبان لباس مناسب خود را در ادارات بپوشند .
بهتر است در بعضی مناطق ابتدا به صورت ازمایشی این طرح اجرا شود . البته نیازمند حل چالش های بالا می باشد .
بهتر است مشوق های لازم برای ترغیب مردم برای استفاده از آن در نظر گرفته شود .
واسه من دوچرخه یه وسیله تفریحه نه یه وسیله ای که بشه ازش واسه حمل و نقل سریعتر و به صرفه تر استفاده کرد.
چرا؟
چون اگر مثلا بخوام با دوچرخه برم سر کار، رو همه بدنم عرق میشینه و تاثیر بدی روی محیط اطرافم داره.
الان دوچرخه های برقی هم داریم که قابل استفاده باشه و این مشکلی که گفتین به وجود نیاد.
و اینکه حداقل میشه برای مسافت های نه چندان دور که با پای پیاده نمیشه رفت و ماشین لازمه ولی انقدر ها هم دور نیست که نشه با دوچرخه رفت ؛از دوچرخه استفاده کنیم .
تیم بازچرخ یه کاری که کردن اینه که یه سری مسیر در اوردن که برای برنامه های سه شنبه هاشون استفاده میکنن:
«بیشتر خیابان های اصلی تهران بر خلاف تصور رایج قابلیت ایجاد مسیر دوچرخه دارد (همانطور که مسیر خودرو دارد). خیابانهایی که ما به عنوان شروع انتخاب کردیم این قابلیت را دارند، در واقع دلیل اصلی انتخاب این مسیر، حجم بالای رفت و آمد و مرکزیت آن است، همانطور که گفتم صرفا" بهانه ای است که این رفتار ادامه پیدا کند و همانطور در فایل زیر میشه دید در آخر به همجا باید سرایت کند »
خب البته بستگی داره امنیت از چه لحاظی منظور باشه؟ امنیت در برابر وسایل نقلیه یا امنیت در برابر زورگیرها؟
در هر دو حالت فکر میکنم این مسیرهایی که کمپین های دوچرخه سواری پیدا میکنن، مسیرهای نسبتا امنی برای خودشون هست. و اکثرا خیابون هایی رو انتخاب میکنن که ماشین ها درش با سرعت زیاد جابجا نمیشن، و عرض خیابون از یه حدی بیشتره.
یه سوال
چرا اتاقایی که بعضی جاها گذاشتن و دوچرخه امانت میدن اغلب بسته ست مثلا نزدیک ورودی مترو صادقیه
استقبال کمه ؟
ساعت اگه باز باشن کاریشونم خیلی محدوده!
یه تجربه
یه توریست هلندی ۶۲ ساله توی یزد شاکی بود که چرا انقد گرون دوچرخه امانت میدن ولی تهران و اصفهان اینطور نیست
خیلی برام جالب بود دوچرخه سواری تو بافت قدیمی و خلوت یزد
به نظرم اصلی‌ترین مشکل دوچرخه سواری نبود مسیر ایمن و سراسری در سطح شهر است. از یک طرف باید بین خودروها (اونم با این وضعیت رانندگی) دوچرخه سواری کرد که امنیت دوچرخه‌سوار را کاهش میده و از طرفی با دوچرخه نمیتوان به همه نقاط شهر دسترسی داشت و تنها محدود به نقاطی خواهد بود. همپایی شهرداری‌ها و فعالیت استارتاپ‌های نوین برای اصلاح مهندسی شهری میتواند این مشکل رو حل کنه.
»