اگه هنوز مقالهی قبلی در همین زمینه رو نخوندی، پیشنهاد میکنم بری اول اون رو بخونی: «نقد و بررسی گیمیفیکیشن پادپرس: پرسیدن یا جواب دادن مسئله این است!».
فاز کشف از وقتی شروع میشه که کاربرا تصمیم میگیرن به امتحان کردن یه تجربهی خاص. خیلی از فریم ورکهای دیگه اولین فاز بین مخاطب و سایت رو آشنایی یا هویت[1] در نظر میگیرن، یعنی وقتی که کاربر برای شروع یه تجربه ثبت نام میکنه. اما از نظر یو کای چو و Octalysis framework تجربه کاربر از ثبت نام شروع نمیشه، بلکه تجربه از وقتی که اولین بار راجع به یه موضوع میشنوه شروع شده.
- چگونگی این شنیده شدن،
- روش اون،
- توسط چه میلهای درونی،
همه و همه روی رفتار کاربر در حین آشنایی و فاز Onboarding و Scaffolding اثر میزاره. در نتیجه، باید به دقت روی فاز کشف کار بشه، تا یه تجربهی ناب از چیزی که ارائه میکنیم به کاربر برسه.
میل درونی مخاطبای پادپُرس واسه شروعِ گشتن توش چیه؟
کاربران پادپرس خیلی اوقات با میل درونی هفتم یعنی کنجکاوی به سراغ این وبسایت میان:
یکی از دوستان اهل فکر و پرسش اونا پادپرس را بهشون معرفی میکنه، و تصمیم میگیرن که به این وبسایت سر بزنن. بعضی اوقات هم این دعوت به خاطر مسئلهای هست که افراد درگیرش هستن و یا سوالی که تو ذهنشونه.
پس به نوع این حس رسیدن به جواب هست که باعث میشه تا این راه رو هم امتحان کنن.
از طرف دیگه با توجه به کمپینها و چالشهای بزرگی که پادپرس در یک زمینه خاص برگزار میکنه، تحت عنوانِ نُوآ، اون هم اغلب حول مسائل اجتماعی، افراد با میل درونی اول که معنای حماسی و ندای درونه و یا برای این که خلاقیت خودشون رو نشون بدن، به پادپرس میان.
بعد از این که فرد به پادپرس وارد میشه، شاید اولین چیزی که توجهش جلب میکنه بنر بالای پادپرس باشه:
جایی برای تفکر پر محتوا.
پادپرس، از وقتی که من شناختمش، خواسته یا ناخواسته دنبال جذب افرادی با ویژگیهای خاص بوده. بنر اولیه پادپرس هم شاید از این جنس باشه، و به نوعی افرادی رو جذب میکنه که هم اهل پرسش و مسئلهساز باشن، هم در کنارِ هم بودن و یاد گرفتن براشون دغدغه باشه. این که میگم دغدغه به این خاطره که تیپ شخصیتی خاصی دوست داره تا تجربیات خودش رو با بقیه افراد در میان بزاره. تیپ شخصیتی خاصی بعد از گوگل برای رسیدن به جوابش میره دنبال پرسیدن از دیگران، اون هم تو یه وبسایت.
بعد از دیدن بنر، فرد میاد پایینتر و به سوالات نگاه میکنه. چیزی که حس میکنم این جا یکم غلطه، کمرنگ بودن پستی هست که به فرد میگه:
اولین باره این جایی؟ خوش اومدی!
من به عنوان کاربر انتظار دارم بیشتر از اینا تحویلم بگیرین. وقتی خود پادپرس اون قدرها این پست رو جدی نگرفته، چرا من باید جدی بگیرم و روش کلیک کنم.
ممکنه کاربر خیلی راحت صفحه رو ببنده (به خیال این که این هم مثل همه فرومهای دیگهس) و یا حتی سراغ یکی از سوالهای زیری بره؛ حالا اگه سوال از جنسی که دوست داره نباشه و یا در اثر دیدن جوابهای بلند و بیساختار که تو بعضی پرسشها هست، تو تجربهی اولش، حس بدی از پادپرس میگیره؛ حس رهاشدگی.
این جور وقتا میشه از یه مکانیک بازی به اسم Glowing Choice کمک گرفت.
کاربر اگر ۳ ثانیه احساس گیج بودن کنه، برای این که این تجربه ناتوانی رو از بین ببره صورت مسئله رو پاک میکنه، پس چه بهتر که این پست پین شده بیشتر تو چشم باشه.
جدا از این، حتی دکمه ثبت نام و ورود هم اون قدرها تو چشم نیستن و نمیشه راحت پیداشون کرد.
اگه نتونی از کاربر یه چیز، مثل لایک، جواب، ثبت نام و …. به عنوان investment بگیری، مدل هوک، تضمینی برای برگشت کاربر وجود نداره.
پیشنهاد میکنم تیم پادپُرس این موارد رو خیلی جدیتر بگیره. از شما هم دعوت میکنم اگه ایدهای برای رفع این موارد و یا مشکلات مشابهی تو فاز کشف به چشمتون خورده، تو پاسخ مطرح کنین.
onboarding & Identity ↩︎
استفاده کردم. ما هم موازی و در ادامهی نقد و بررسی شما در حال بهبود بعضی قسمتها بودیم که مطرح میکنم تا اگه دوستان نقد یا پیشنهاد جدیدی دربارهش دارن مطرح کنن:
همین طور بوده و دنبال آدمای خاص بودیم. همیشه هم بهمون ایرادی گرفته میشد که پیامتون رو خیلی سخت منتقل میکنین! اتفاقا هستهی اولیهی پادپُرسیا، یا همون سنگبنای پادپُرس، هم شامل آدمای خاص هست و خیالمون دیگه از بابت مخاطب راحته و میدونیم اگه کسی هم از الان به بعد بپیونده یا یه سری خصوصیات رو داره و یا اونا رو از جمع موجود در پادپُرس یاد میگیره.